sabato 2 ottobre 2010

un trovatore

Fortz chausa es que tot lo major dan
e·l major dol, las! qu’ieu anc mais agues,
e so don dei tostemps planher ploran,
m’aven a dir en chantan e retraire,
car selh qu’era de valor caps e paire,
lo rics valens Richartz, reys dels Engles,
es mortz; ai Dieus! quals perd’e quals dans es!
quant estrangz motz, quan salvatge a auzir!
Ben a dur cor totz hom qu’o pot suffrir.

II Mortz es lo reys, e son passat mil an
qu’anc tan pros hom no fo ni no·l vis res,
ni mais non er nulhs hom del sieu semblan,
tan larcs, tan pros, tan arditz, tals donaire;
qu’Alichandres, lo reys que venquet Daire,
no cre que tan dones ni tan mezes
ni anc Charles ni Artus tan valgues,
qu’a tot lo mon se fes, qui·n vol ver dir,
als us doptar et als autres grazir.

[I. Cosa dura è che tutto il maggior danno e il più grande dolore, ahimé, ch’io mai avessi, e ciò che dovrò sempre compiangere lacrimando, lo debba dire e divulgare cantando, perché quello che fu cima e padre di valore, il potente e valoroso Riccardo, re degli Inglesi, è morto; ahi Dio, che perdita e che danno! che parola strana, quanto aspra da udire! Certo ha il cuore duro chiunque riesce a sopportarlo. II. Morto è il re, e sono passati mille anni da quando è esistito o si sia visto un uomo così prode; e non ci sarà mai nessuno che gli assomigli, così generoso, prode, ardito, pronto a donare; non credo che Alessandro, il re che sconfisse Dario, elargisse e spendesse tanto, e nemmeno che Carlo (Magno) o Artù valessero tanto, perché in tutto il mondo, a dir la verità, si fece temere dagli uni e elogiare dagli altri.]

Nessun commento:

Posta un commento